Albania – od Szkodry do Korcze

OPISANE MIEJSCA

Miejscowości :

Ardenica monastyr
Berat
Dhermi
Durreš
Elbasan
Gjirokaster
Himarë
Kavajë
Korcë
Kruja
Labove
Lezhë
Lin
Mborje
Mezopotam
Porto Palermo
Saranda
Shipckë
Szkodra
Voskopojë

Antyczne wykopaliska :

Antigonea
Apollonia
Butrint
Byllis
Finiq
Hadrianopolis
Orikum

Parki narodowe i rezerwaty :

Llogara
Syri e Kalter

ALBANIA

SHQIPERIA

Kraj orłów – flaga albańska przedstawia czarnego, dwugłowego orła na czerwonym tle.

Szkodra, Lezhe, Kruja, Dures, Kavaje, Ardenica, Apollonia, Berat, Gjirokaster, Antigonea, Lin, Korce

Dhermi, Llogara, Vuno, Himare, Porto Palermo, Qeparo, Bunec, Saranda, Mezopotam, Syri i Kalter, Butrint, Voskopoje, Shipcke

Labove, Hadrianopolis, Elbasan, Orikum, Byllis, Finiq

Rozafa Dlaczego szkoderska twierdza nazywa się Rozafa ? Jak głosi legenda, trzech braci budowało zamek na wzgórzu. Nie sprzyjało im szczęście, (albo brak umijętności ?) wzniesione w dzień mury zawalały się w nocy. I tak było przez kilka dni. Z pomocą przyszedł przechodzący mędrzec, poradził aby w fundamentach zamku zamurować żywą kobietę, żonę jednego z braci, tę która pierwsza przyniesie posiłek budowniczym. Bracia przysięgli nikomu nie zdradać rad starca. Jednak starsi bracia uprzedzili swoje żony a młodszy uczciwie ale naiwnie nic swojej nie powiedział. Rozafa przyszła z posiłkiem... i dla dobra sprawy zgodziła się poświęcić. Zażądała tylko aby pozostawiono jej wolną prawą pierś aby mogła karmić małego synka, wolną prawą rękę aby go pieścić, wolne prawe oko aby go pilnować i prawą stopę aby bujać go w kołysce. I tak się stało a mury twierdzy stoją do dziś. Taki był zwyczaj : przy konstrukcji budynku czy mostu, zabijano zwierzę, kurę, kozę, lub barana i zamurowywano je w fundamentach budowli. Wielowiekowa tradycja przetrwała do XX w. Pamięć o Rozafie jest stale żywa : Rozafa TV - tak nazywa się aktualnie prywatna stacja telewizyjna w regionie Szkodry, która nadaje program od 1996 r. Albania do niedwana była ostatnim bastionem komunizmu w Europie (1946-1990). Do Albanii można dojechać nadadriatycką szosą z północy Europy lub dopłynąć promem z któregoś z portów włoskich. Albania ma 29 000 km² i liczy 3,5 mln mieszkańców, stolicą jest Tirana. Od południa graniczy z Grecją, od północy z Czarnogórą i Kosowem, od wschodu z Macedonią i posiada 427 km wybrzeża adriatyckiego. Góry pokrywają ¾ powierzchni (formacja alpejska) z najwyższym szczytem Korab – 2753 m n.p.m. Krajobraz uzupełniają trzy duże jeziora, Shodra na północy a Prespa i Ohrid na wschodzie. Albania posiada kilkanaście parków narodowych, w większości górskich.

SZKODRA Duże miasto, jedno z najstarszych, leżące na północy kraju w rozlewisku rzek Driny, Buny i Kiry, blisko jeziora Szkoderskiego. Dziś tętniące zgiełkliwym ruchem ulicznym. Nad miastem góruje od południa rozległa twierdza Rozafa z XIII w. rozbudowana przez Wenecjan, potem przez Turków, którzy zdobyli ją w 1479 r. po 7 miesiącach oblężenia ale na mocy układu.
Na cytadelę wiedzie brukowana droga do bramy głównej, potem w górę obok fortu, dawnego kościoła z XIII-XV w. przebudowanego na meczet z dodaniem minaretu i prowadzi na najwższy, trzeci dziedziniec. Była tu podziemna cysterna na wodę, magazyn prochu, arsenał. Do murów przytyka piętrowy budynek mieszczący dziś małe muzeum i kawiarenkę. Z murów roztacza się widok na miasto, meczet z XVII w., całą dolinę i okoliczne góry.

Najbardziej kolorowy, malowany meczet w mieście.


LEZHË Miasto narodowego bohatera Skanderbega, który w XVw. zjednoczył miejscowych książąt do walki z tureckim najeźdźcą. Jego monumentalne mauzoleum widać za rzeką w częściowo zachowanych murach kościoła św.Mikołaja na terenie wykopalisk antycznego miasta Lissus, niedaleko głównej drogi w centrum miasta, (wstęp wolny).


KRUJA Miasteczko o wielowiekowej historii malowniczo położone na zboczu gór Skanderbeut, 30 km na północ od Tirany. W średniowieczu było stolicą regionu Kastrioti, zamieszkałego przez iliryjskie plemię Albani. Tutaj Skanderbeg stawiał skutecznie odpór najazdowi tureckiemu w XV w. broniąc niezależności Albanii. Zachowały się stare mury cytadeli, w zeszłym wieku za rządów Envera Hodży wkomponowano w nie neo-średniowieczny zamek, który mieści muzeum Skanderbega i walk o niepodległość. W mieście jest też muzeum etnograficzne, stary meczet i hammam.
Bazar - to uliczka pełna straganów, która prowadzi z miasta do cytadeli. Można tu znaleźć różnokolorowe kilimy, wyroby miedziane, drewniane, stare tkaniny, dawne przedmioty codziennego użytku, różne starocie i wiele współczesnych pamiątek.

Gjegi Kastrioti zwany Skanderbeg

Słynny, narodowy, XV-wieczny bohater walk przeciwko Turkom, posiada pomniki w wielu miastach albańskich. Urodził się w Lezhë w 1405 r., w rodzinie lokalnego władcy regionu. Podbijający Europę Turcy nałożyli haracz na albańskiego władcę i zażądali czterech jego synów jako zakładników lojalności (1423 r.). Skanderbeg przebywając na dworze sułtana otomańskiego, poznał ich wiarę, obyczaje i zasady sztuki militarnej. Uczestnicząc w podbojach armii tureckiej otrzymał stanowisko beja. Potem, po śmierci ojca, porzucił sułtana i powrócił do Albanii wraz z oddziałem kompariotów aby walczyć przeciwko Turkom. Pierwszym zwycięstwem było zdobycie Kruji, gdzie na fortecy wywiesił swój rodowy proporzec – dwugłowy czarny orzeł na czerwonym tle, który stał się flagą narodową Albanii. W 1444 r. w Lezhë założył ligę książąt albańskich do wspólnej walki z najeźdźcą. Przez ponad dwadzieścia lat Turcy nie mogli zawładnąć oswobodzonym przez Albańczyków krajem; pomimo przewagi militarnej w wielkorotnych bitwach a głównie zasadzkach armia Skanderbega zawsze odnosiła zwyciestwa. Gjegi Skanderbeg zmarł na malarie1 w 1468 r. Albańczycy jeszcze przez 12 lat opierali się Turkom.

Wieloletni opór Albańczyków absorbował armię turecką uniemożliwiając jej zajęcie półwyspu Apenińskiego.

DURRËS Drugie co do wielkości miasto albańskie, położone 30 km na zachód od stolicy, największy port morski kraju. Założone w VII w.p.n.e. przez Greków pod nazwą Epidamnos (od imienia założyciela) potem zwane Dyrrachium (od imienia któregoś z jego potomków) a przez Rzymian - Durazzo. Tutejszy port był ważny dla Rzymian jako znajdujący się na drodze Via Egnatia, ówczesnej „autostradzie paneuropejskiej” z Romy do Bizancjum. Miasto zdobywali Ostrogoci, Bizantyjczycy, Bułgarzy, Normandowie, Wenecjanie i Turcy, którzy opanowali je na 400 lat. W 1913 Durrës został stolicą Albanii na kilka lat.
Starsza część miasta, zawierająca zabytki położona jest wokół portu i zatoki, obecnie miasto szybko rozbudowuje się w kierunku południowym, gdzie wzdłuż wybrzeża powstaje liczna wielopiętrowa, gęsta zabudowa mieszkalno-hotelowa. Pomimo wojen i trzęsienia ziemi miasto zachowało kilka fragmentów zabytkowych budowli; w centrum, pomiędzy budynkami mieszkalnymi odsłonięto antyczne forum z V-VI w. ze smukłymi kolumienkami. Miasto posiadało też łaźnie rzymskie z wielkim basenem urządzane w okresie od I w.p.n.e. do II w.n.e. Bliżej portu widać pozostałości bizantyjskich murów miejskich z VI w., resztki zamku i wieży z okresu weneckiego, mury miejskie weneckie i tureckie (XIII-XVI w).

Powyżej na zboczu – ruiny eliptycznego amfiteatru z II w. na 18 000 miejsc. Znaczna jego część jest jeszcze pod ziemią, trybuny straciły pokrywające je płyty ale można zejść do podziemnych galerii, korytarzy dla gladiatorów i tuneli do wprowadzania dzikich zwierząt. W VI w. w jednej z galerii urządzono malutką kaplicę bizantyjską a arenę wykorzystano na cmentarz. Niedawno odrestaurowano mozaiki w kaplicy, jedna z nich przedstawia tutejszego męczennika – św.Asti. Dalej na pólnoc, za portem, blisko plaży mieści się muzeum archeologiczne.


KAVAJË Miasto położone 20 km na południe od Durrës i 5 km od najdłuższej, piaszczystej plaży albańskiej. Mimo to żyje swoim rytmem i nie przyciąga turystów, którzy zaglądają tu rzadko. W środku miasta, przed nowym meczetem zachowały się kolumny z łukami ze starszego, XVI-wiecznego. Nieco dalej stoi średniowieczna wieża zegarowa.

MONASTYR ARDENICA	Położony jest na zboczu wzgórza około 10 km na północ od Fier (z ronda droga na zachód na Kolonje). Kościół Św.Marii z XVIII w. z podcieniami, wysoką wieżą i kaplicą z XIII w., wraz z zabudowaniami klasztornymi kryją się za wysokim murem. Wewnętrzne ściany kościoła pokryte są pięknymi, bardzo kolorowymi freskami z XVIII w. Wykonali je bracia Zograf przedstawiając wiele postaci w bardzo dynamiczny sposób. Ikonostas, też 18-wieczny jest bogato rzeźbiony i złocony, podobnie drewniana ażurowa, cyzelowana ambona o unikalnej formie wydłużonego kielicha na krótkiej nóżce stojącej na ludzkiej statuetce.

Albański po grecku :

Wśród fresków można wypatrzeć jeden szczególny – jest to krótka modlitwa napisana w 1731 r. przez Nektariosa Terposa w 4 językach : greckim, arumuńskim, albańskim i po łacinie ale alfabetem greckim; o tyle ciekawa że jest to pierwszy tekst po albańsku umieszczony w cerkwi grecko-katolickiej.

APOLLONIA To największa odkrywka archeologiczna kraju położona w jego południowej części, niedaleko Fier i zajmująca olbrzymi obszar. Początek miasta stanowiła kolonia grecka z VI w. pne. W okresie rzymskim po intensywnym rozwoju i rozbudowie stało się znanym ośrodkiem handlowym i kulturalnym. Port w Apollonii należał do najważniejszych na wybrzeżu illyrijskim. Wielką renomę posiadała tutejsza szkoła filozofii –Juliusz Cesar wysłał tu na nauki swego siostrzeńca Oktawiana, przyszłego imperatora Augusta. Wspaniałe miasto zaczęło tracić znaczenie w III w. po trzęsieniu ziemi, które spowodowało odsunięcie się morza od portu. Do dziś przetrwały w różnym stanie zachowania: monumentalny portyk budynku rady miejskiej, odeon, długa ściana agory z kolumnadą z 17 wnękami na posagi, świątynia Diany i ruiny innych świątyń, teatr, monumentalny nimfejon, obelisk Apollona, gimnazjum, akropol. Przy wykopaliskach pracowali albańscy i francuscy archeolodzy, ocenia się że 90 % ruin miasta czeka jeszcze na odkopanie.

Portyk budynku rady miejskiej	Kolumnada agory

Cysterna na wodę	Nimfejon - fontanna miejska

Ruiny sceny teatru	Kościół św. Marii
Ze starożytnymi ruinami sąsiaduje chrześcijański i kościół z XII w. otoczony klasztorem. W budynku klasztornym mieści się muzeum, które eksponuje znalezione stelle, biusty posągów, fragmenty płaskorzeźb fryzów i ceramikę. Konstrukcje wojskowe okresu komunistycznego zniszczyły częściowo obiekty archeologiczne, z górki ponad kolumną Oktawiana doskonale widać grupy bunkrów mniejszych i większych.

BERAT Zabytkowe miasto, jedno z najstarszych (VI w. p.n.e.) w Albanii położone w południowej części kraju, 50 km na wsch. od Fier. Zwane „miastem 1000 okien”, gdyż domy starych dzielnic tureckich, zbudowane na stokach gór, jednorodne w swej architekturze, kryte czerwoną dachówką, spoglądają w dól licznymi oknami. Najciekawszym obiektem jest dzielnica Kala o wąskich brukowanych uliczkach, położona na zboczu góry Tomor, otoczona murami z licznymi wieżami i basztami. Kiedyś stanowiła osobne miasto. Przez wiele wieków zamieszkała była przez chrześcijan.
Zachowało się tu kilka kościołów bizantyjskich z cennymi freskami. W największym z nich, katedrze św. Marii Bogurodzicy, z XIII w., przebudowanej w XVIII w. można obejrzeć bogato rzeźbiony ikonostas z orzechowego drzewa oraz podobną ambonę i fotel biskupi. W zabudowaniach obok urządzono muzeum ikon, część z nich wykonana została w XVI w. przez miejscowego artystę Onufrego i jego syna Nikołę. Na samym szczycie góry usytuowana jest cytadela z XIII w. Wysokie mury obronne z 6 wieżami otaczają ruiny zamku z olbrzymią podziemną cysterną na wodę, rozległy podwórzec i pozostałości zabudowań gospodarczych.
		Cerkiew św. Marii Bogurodzicy, z XIII w. i muzeum ikon
	W razie potrzeby tu mogła schronić się cała arystokracja miejska. Poza murem cytadeli od strony północnej przysiadła cerkiew św. Trójcy z XIII – XIV w. z ciekawymi ozdobnymi dekoracjami z czerwonej cegły wokoł okien i zachowanymi freskami. Na stromej skarpie wzgórza od strony miasta przycupnęła mała cerkiew św. Mikołaja, widoczna z promenady wzdłuż rzeki Osum. W twierdzy były też dwa meczety „biały” i „czerwony” – dziś pozostały z nich tylko ruiny. W położonej niżej dzielnicy Mangalem mieści się kilka meczetów; Meczet Sułtański z XV w. o ciekawej konstrukcji dachu w stylu lokalnym, z portykiem z dużymi arkadami, ma liczne okna oświetlające salę modlitw, a wewnątrz mimbar i mihrab z bogatymi dekoracjami oraz freski z XVIII w. z motywami roślinnymi. W podcieniach otaczających zabytkowye budynki mieści się też małe lapidarium.
	Niedaleko centralnego placu miasta, obok nowoczesnej cerkwi jest stary Meczet Ołowiany z XVI w., z dużą kopułą, krytą blachą ołowianą i dekorowanym balkonem minaretu. Wiadomości o Beracie można uzupełnić zwiedzając muzeum historyczne i etnograficzne.

Ślub		Gabinet dentystyczny

Legenda o Beracie:

Tomor i Szpirag, dwaj bracia, pokochali jedną dziewczynę Kalas. Zdecydowali się stoczyć pojedynek o serce wybranej i obaj przegrali; zmarli z zadanych sobie wzajemnie ran. Niepocieszona Kalas tak płakała że z jej łez powstala rzeka Osum, przepływająca przez Berat, a ona sama zamieniła się w skałę.

Pielgrzymka na Tomor

Co roku w końcu sierpnia wyznawcy islamskiego nurtu bektaszi odbywają tradycjonalną pielgrzymkę do grobowca (symbolicznego ?) Ali Baba Bektashi Abaz. Jest to wielkie święto o ruchomej dacie i może trwa nawet kilka dni. Oprócz hołdu religijnego zwyczaj wymaga aby każda rodzina dokonała ofiary z jagnięcia, zabitego i upieczonego na miejscu. Liczni pasterze i rzeźnicy zajmują się stroną techniczną rytuału. Obrzędom towarzyszą tańce i śpiewy przez całą noc.

Bektaszi wyznają islam mistyczny, umiarkowany, z mniej dosłowną interpretacją Koranu. Ten nurt powstał w XIII w. w Anatolii legitymując się pochodzeniem od Ali Abaz wnuka Mahometa. W Albanii rozprzestrzenił się w XV w. Bektaszi nie przestrzegają ramadanu, nie zakazują picia alkoholu, nie nakazują kobietom noszenia chust. Charakteryzują się dużą tolerancją wobec wyznawców innych religii, którzy też mogą uczestniczyć w obrzędach na górze Tomor. Aktualnie, po okresie ateizmu wymuszonego przez komunistów, ilość wyznawców tego nurtu islamu stale wzrasta; w pielgrzymce uczestniczył nawet przezydent Albanii.

Góra Tomor ma 2416 m wysokości, można się na nia wybrać z Elbasan przez Gramsh lub z Beratu. Droga jest nieprzejezdna i wymaga pieszego, kilugodzinnego marszu na szczyt; ta z Beratu prowadzi dnem strumienia i jest do pokonania tylko dla auta terenowego (droga w budowie).

GJIROKASTER Miasto-muzeum, położone w południowej Albanii, niedaleko granicy z Grecją (30 km). Forteca, widoczna z daleka, ze swoim wysokimi murami, 5 wieżami i 3 bramami została wybudowana w XIII - XV w. aby strzec doliny rzeki Drinos (Dropoli). Ali Pasza, otomański zarządca regionu rozbudował ją i powiększył w kierunku południowym w pocz. XIX w. dodając wieżę zegarową i wyposażył w akwedukt długości 10 km, który doprowadzał wodę do podziemnych cystern. Sklepione galerie twierdzy kryją muzeum broni z różnych epok oraz ekspozycję zdobytego sprzętu i działek artyleryjskich z I poł. XX w.

Zabytkowe miasto usytuowane jest na północnym zboczu u podnóża twierdzy. Wszystkie budynki starej dzielnicy pochodzą z XVII w., dzięki temu miasto zachowało jednorodny charakter pod względem architekturalnym.	Domy wybudowane są z szarego kamienia lub tynkowane na bialo i pokryte dachówkami z szarego łupka.

W tych, w centrum u zbiegu 5 ulic mieścił się dawniej bazar ze swoimi sklepikami i kafejkami, a obecnie sklepy z pamiątkami.


Ulice wybrukowane są białymi, różowymi i szarymi kamieniami, ułożonymi w geometryczne desenie, po bokach mają schodkowe chodniki. To wszystko nadaje miastu niepowtarzalny urok, przypominając czasy imperium ottomańskiego.

	Aktualnie, kafejki i sklepiki podtrzymują dawną tradycję, szczególnie na głównej ulicy, która prowadzi do meczetu z XVIII w. (70% albańczyków wyznaje islam). Inne zabytki to kościół metropolitalny św.Sotira z XVIII w., zespół 7 fontan, dawny hamam. Miasto posiada muzeum etnograficzne w dzielnicy Palorto. Pośród zabytkowych domów te większe, wielopiętrowe i bardziej reprezentacyjne stanowiły siedziby-wieże bogatych właścicieli ziemskich. Niektóre można zwiedzać, jak Dom Zekate i i Dom Skanduli. Projekt odnowy i konserwacji zabytkowego miasta nadzorowany jest przez UNESCO.
Gjirokaster to miejsce narodzin wielkiego pisarza Ismaïla Kadare, którego rodzinny dom można obejrzeć przy wąskiej uliczce. Pisarz opisał swoje miasto w sposób malowniczy w jednym z jego najsłynniejszych dzieł: "Kroniki Kamiennego Miasta".
Dom Zekate z 1812 położony jest w dzielnicy Palorto, wysoko nad miastem. Podejście stromymi uliczkami wynagradza zwiedzanie jego oryginalnego wnętrza. Ali Pasza, despota regionu, podarował go swemu « zaufanemu człowiekowi » - Beqir Zeko. Jego potomkowie mieszkają w części budowli, pozostała stanowi muzeum. W dużych salach umeblowanie stanowią niskie kanapy, okna ozdabiają białe firanki a podłogi – kolorowe kilimy. Kominki ze specyficznymi okapami, często dekorują malowidła o motywach roślinnych, szczególnie kwiatów i owoców granatów. Z drewnianej werandy jest wspaniały widok na miasto i fortecę.


Dom Skanduli pochodzi z XVII w. jest podobny do domu Zekate, choć starszy i skromniejszy. Malowidła na ścianach a także ornamenty rzeźbione w drewnie mają za motyw kwiaty i owoce granatów. W mniejszych komnatach wielkie, drewniane szafy z dekoracyjnymi drzwiami i wieloma półkami stanowiły składy żywności, pościeli i różnych sprzętow.

Ranny posąg :

Na głównym placu Gjirokastera przed hotelem Çajupi stoi od 1934 r. pomnik z brązu albańskiego bohatera narodowego, wojownika o niepodległość spod panowania tureckiego Çerçiz Topulli (1880 – 1912). W czasie II wojny światowej miasto widziało przemarsze wojsk włoskich i greckich, jeden sierżant grecki postrzelił posąg bohatera. Dzisiaj można jeszcze zobaczyc “ranę” - otwór w prawym udzie posągu.

Sławni ludzie z Gjirokaster :

Ismail Kadare

Najbardziej popularny pisarz albański, znany także poza swoim krajem. Urodził się w Gjirokaster w 1936 r. Po studiach w Tiranie i w Moskwie został dziennikarzem i pisarzem. Mimo obowiązkowego członkostwa w partii komunistycznej ośmielał się krytykować w ironiczny sposób reżim Envera Hodży. Zniechęcony szykanami systemu wyemigrował do Francji, gdzie otrzymał azyl w 1990 r. Pośród kilkudziesięciu jego książek, jedna “Kronika kamiennego miasta” opisuje historię rodzinnego miasta w pierwszej połowie XX w.

Enver Hodża

Powojenny, długoletni dyktator Albanii urodził się w kupieckiej rodzinie w Gjirokaster w 1908 r. Jako dobry uczeń liceum francuskiego otrzymał w 1930 r. bursę na studia w Monpellier we Francji. Po 3 latach porzucił je przenosząc się do Paryża, potem do Brukseli. Obracał się w kręgach komunistów zainteresowany ich ideami, za co został zmuszony powrócić do Albanii bez ukończenia studiów. W czasie II wojny światowej uczestniczył w tworzeniu albańskiej partii komunistycznej i w 1941 r. został jej sekretarzem. W 1945 r. partia ta objęła rządy w Albanii, delegalizując inne partie i Hodża stanął na czele rządu państwa. W 1956 r. Hodża nie zdecydował się odejść od stalinizmu i wkrótce zerwał wszelkie kontakty z ZSSR, dawnym przymierzeńcem, a w 1978 z odrzucił związki z Chinami które zbliżyły się do USA, wytykając im sprzeniewierzenie się ideom komunizmu. Nastąpiła całkowita izolacja kraju, zakaz wyjazdów, wyznań religijnych, nagminne nieprzestrzeganie praw obywatelskich, śledzenie ludności i karne obozy pracy. W latach 60-tych XX w. dyktator nakazał masową budowę bunkrów małych i dużych mających zabezpieczyć kraj przed hipotetyczną inwazją.

Enver Hodża zmarł w 1985 r. ale komunistyczna władza przetrwała jeszcze do 1992.

ANTIGONEA

Dawne miasto greckie założone w III w. przed n.e. - najważniejsze w dolinie Driny. Zostało zniszczone przez Rzymian w 150 lat później i nigdy nie odbudowane. Antyczne ruiny znajdują się kilkanaście km na zachód od Gjirokaster. Odsłonięte zostały fragmenty 4-kilometrowego obwodu murów z trzema wieżami otaczającego niegdyś miasto, jego bramy, dobrze widoczny jest zarys ulic, fundamenty domów, rezydencji, ruiny fontann. Wyeksponowano nawet cała ulice a niektóre kolumny przywrócono do pionu. Widoczne objekty to tylko mała, odkopana część miasta, które zajmowało całe wzgórze.

W 2007 r. zorganizowano w Antigonei festiwal obrzędów pogańskich i na tę okazję wyasfaltowano drogę do terenu wykopalisk mocno meandrującą po zboczach.

LIN Niewielka wioska położona na półwyspie Lin wcinającym się w wody jeziora Ohryd tuż przy granicy z Macedonią. Kościół obrządku greckiego sąsiaduje w niej z meczetem. Na wzgórzu, doskonałym miejscu obronnym pozostały ruiny ze starożytnej twierdzy iliryjskiej i bizantyjskiej bazyliki z mozaikowymi posadzkami.


KORCË Miasto położone w południowej części kraju o bogatej przeszłości kulturalnej i architekturze szczególnie z początku XX w. Wtedy nazywano je „albańskim Paryżem”. Znane jest także z miejscowego browaru produkującego, jak uważają albańczycy, najlepsze piwo w kraju. Coroczny festiwal piwa odbywa się od czerwca do września w przybrowarnym parku.


MBORJE 1 km na pd-wsch od miasta we wsi znajduje się najstarszy kościół bizantyjski w Albanii z XIV w. Niepozorny z zewnątrz, kryje w środku freski stanowiące mozaikę licznych kompozycji niezależnych scen. Wpisany jest na listę zabytków Unesco.

		2	3