Drzewa

ROBINIA (akacja) (robinia pseudoacacia)

Drzewo osiągające 25 m wysokości, zrzucające na zimę liście. Koronę ma owalną, niezbyt gęstą i asymetryczną, na czubku zaokrągloną, często posiada kilka pni. Gałęzie boczne wznoszą się ukośnie i mają wiele rozgałęzień. Kora jest w kolorze brązowoszarym, pień posiada wzdłużne, głębokie, nieregularne rysy. Liście o długości od 15 do 25 cm mają od 11 do 15 owalnych listków o długości 3 cm w kolorze żywym zielonym od góry i bardziej bladym od spodu. Na małych gałązkach wyrastają krótkie kolce (od 5 do 15 mm ) cienkie i kłujące.

Kwiaty białe, bardzo liczne, rosną w kiściach o długości 15 cm i wydzielają bardzo przyjemny zapach. Owoce to długi na 10 cm zwisający, ciemnobrązowy strączek, który długo pozostaje na drzewie po opadnięciu liści.

Kwiaty robinii są rajem dla pszczół – miód z akacji jest bardzo poszukiwany. Drewno akacji, bardzo wytrzymałe jest używane do wyrobu sprzętu sportowego i przy konstrukcji yachtów.

TOPOLA (populus)

Ten gatunek posiada kilka odmian i wiele krzyżówek, m.in. topola biała, która może żyć ponad 400 lat.

Drzewo okazałe, osiągające wysokość do 30 m, zrzucające liście jesienią, z koroną rozłożystą i nieregularną u topoli białej i czarnej, kolumnową u topoli piramidalnej. Pień jest masywny pokryty jasnoszarą korą, z czasem spękaną pionowo lub ciemnoszarą z głębokimi wzdłużnymi rysami.

Liście trójkątne o długości od 5 do 10 cm, zaokrąglone u nasady, o brzegach mniej lub bardziej powycinanych, zależnie od gatunku są osadzone na ogonku o prawie tej samej długości, z wierzchu są ciemnozielone, lśniące, od spodu zawsze białawe i filcowate, jesienią żółkną.

Wiosną, przed rozwojem liści, na topolach pojawiają się zwisające, długie kotki, zawierające kwiaty, jesienią dają nasiona w białej, puchatej osnowie przypominającej watę.

BRZOZA (betula)

Nieduże drzewo zrzucające liście jesienią, o niezbyt grubym pniu i luźnej, nieregularnej koronie, osiąga wysokość do 25 m.

Brzoza posiada wiele odmian, u niektórych gałęzie wznoszą się prawie horyzontalnie u innych zwieszają się. Kora jest biała lub szarobiała z poprzecznymi paskami lub głębokimi spękaniami. U brzozy Ermana kora odstaje poprzecznymi pasmami.

Liście o długości od 3 do 7 cm, na długim ogonku, mają formę trójkątną lub romboidalną, ostry czubek i ząbkowane brzegi, jesienią żółkną. Malutkie nasiona zawarte są w kotkach o długości kilku centymetrów.

WIERZBA (salix) Rodzina krzewów i drzew liściastych licząca kilkadziesiąt odmian. Najczęściej niewielkie drzewo o wysokości od 7 do 15 m, zależnie od gatunku a nawet do 25 m; jak wierzba biała. Z grubego pnia gałęzie wyrastają zwykle prawie pionowo, są proste, dość cienkie i bardzo giętkie. Kora jest szarobrązowa i głęboko spękana. Liście eliptyczne, bardzo wydłużone z ostrymi czubkami mogą osiągnać długości do 15 cm; zależnie od gatunku. Płaskie lub lekko faliste, czasami ząbkowane, z wierzchu ciemnozielone lub zielono-szare i najczęściej błyszczące, od spodu są szarozielone i matowe, u niektórych gatunków owłosione. Jesienią stają się jasnożółte zanim opadną. Wiosną na gałązkach większości odmian pojawiają sie przed liśćmi kotki o rożnej długości zależnie od gatunku.
	Wierzba płacząca osiąga 20 m wysokości, ma szeroką koronę i długie, cienkie gałęzie zwisające do ziemi. Liście długie ( 17 cm ) jesienią stają sie brązowe. Rośnie zwykle nad brzegami rzek i stawów. Wierzba wiciowa, charakterystyczna dla Mazowsza, posiada gruby pień z którego wyrastają pionowo bardzo liczne gałęzie o długości ponad 2 m. Są one od dawna używane do wyrobu koszyków.

KASZTAN JADALNY (castanea sativa)

Drzewo okazałe, osiąga wysokość do 30 m, jesienią traci liście. Koronę ma gęstą, zaokrągloną i masywne konary na grubym pniu. Kora o kolorze szarobrązowym jest mocno, siatkowato spękana.

Liście wąskie i wydłużone ( długości od 10 do 30 cm ) ostro zakończone z piłkowatymi brzegami są ciemnozielone i błyszczące z wierzchu i jasnozielone od spodu. Kwiaty żeńskie rosną w pęczku obok licznych kotków męskich, bardzo długich i cienkich.

Owoce to kasztany zawarte po 1 – 3 w bardzo kolczastej kulce o średnicy około 3 cm, dojrzewają jesienią. Można je jeść pieczone lub kandyzowane, pod rożnymi postaciami (np. mka ) służą też do przygotowywania potraw.

LESZCZYNA (corylus) Nieduże drzewo osiągające wysokość do 6 m (rzadko 10 m ), zrzucające liście jesienią. Posiada wiele cienkich pni i liczne gałęzie boczne, które nadają mu formę kopulastą. Liście owalne lub prawie okrągłe z małym czubkiem, piłkowate na brzegach mają od 6 do 10 cm długości. Z wierzchu są ciemnozielone, matowe, od spodu jaśniejsze i owłosione, żółkną zanim opadną. Długie kotki od 3 do 7 cm pojawiają się już jesienią i kwitną wiosną przed rozwojem liści.
	Owoce to jadalne orzechy o średnicy około 2 cm umieszczone po 1- 3 w zielonych postrzępionych okrywkach. Leszczyna turecka jest trochę wyższa; do 20 m, posiada jeden pień i piramidalną koronę.

OLSZA (alnus)

Może mieć formę krzewiastą lub drzewiastą, zwykle o wysokości od 3 do 15 m a nawet do 25 m zależnie od gatunku.

Koronę ma piramidalną ale nie spiczastą, niezbyt gęstą z nieregularnie wzniesionymi gałęziami. Często posiada kilka pni pokrytych szarą, gładką korą z drobnymi rysami.

Liście są owalne z ostrym czubkiem albo wcięciem, o długości od 5 do 10 cm z ząbkowanymi brzegami, ciemnozielone, jesienią nie zmieniają koloru.

Owoce mają formę małych szyszek o długości od 1 do 3 cm, zależnie od gatunku, zebrane po kilka w pęczku, pozostają na drzewie prze cały rok.

GRAB (carpinus betulus)

Drzewo liściaste, osiąga wysokość do 25 m, posiada liczne gałęzie tworzące niesymetryczną, gęstą koronę. Pień ma nieregularną, falistą formę, często jest owalny i skręcony spiralnie, dość nisko dzieli się na masywne rozgałęzienia. Kora szara i gładka, u starszych drzew staje się mocno spękana pionowo i ukośnie.

Grabowe liście są ciemnozielone o długości od 5 do 10 cm osadzone na małym ogonku, owalne, spiczaste, silnie karbowane i ząbkowane na brzegach. Jesienią przybierają jasnożółty kolor zanim opadną.

Owoce to trójklapkowe, skrzydlate pochewki, rosnące po 8 –12 w pęczku, zawierające po jednym, małym orzeszku.

LIPA (tilia)

Drzewo tracące liście na zimę, okazałe, osiagające do 40 m wysokości. Koronę ma gęstą, wydłużoną i zaokrągloną, pień gruby, dolne konary zwieszają się do ziemi. Kora jest szarobrunatna, lekko spękana w małe, nieregularne plakietki lub bruzdy.

Liście duże, sercowate o długości 7 – 15 cm, ząbkowane na brzegach są osadzone na kilkucentymetrowych ogonkach.

Kwiaty lipy, białożółte, silnie pachnące rosną w zwisających pęczkach po 2 do 8 z jednym skrzydełkiem, jesienią dają owoce – małe kanciaste kuleczki o średnicy około 1 cm.

JEMIOŁA (viscum album)

Mały krzew, wiecznie zielony, który rośnie jako pasożyt na różnych drzewach liściastych i iglastych, osiągając 50 - 70 lat. Z krótkiego pnia wyrastają liczne gałązki, łatwo łamiące się, tworząc gęstą, kulistą koronę o średnicy okoła 1 m.

Liście są długie, grube, skórzaste w formie języczków, zaokrąglone na końcach, w kolorze zielonożółtym. Owoce, białawe kulki o średnicy około 1 cm stanowią ulubiony przysmak ptaków.

Jemioła zbierana była tradycyjnie przez druidów jako roślina o właściwościach magicznych a obecnie używana jest jako dekoracja noworoczna, utrzymując zwyczaj pocałunku „pod jemiołą”.

Foto : Pixi